1-از بالای سرم یه صدایی اومد کاملا شبیه در بالکن رو به حیاط پشتی. همونقدر تیز و کشدار. صدای اذان مسجد و گرمی آفتاب و نشستن وسط خاک و گیاه باعث شد بدون یه لحظه تردید بالا رو نگاه کنم و ببینم کی اومده رو بالکن. ولی طبیعتا چیزی جز آسمون دود گرفته و ساختمون دانشکده ندیدم. مسلمان نشنود کافر نبیند چنین ضد حالی. قشنگ معلومه چقدر زور شرایط محیطی به حافظه میچربه.
2-شنبه هفته پیش، یعنی 17 بهمن، حوالی ساعت 4. توضیحش بمونه برا یه پست دیگه.
----------
انگیزه ی این شکلی رو خیلی وقته که تجربه نکردم، و برا همین نمیخوام راحت از دستش بدم.
در عنفوان جوانی و روزگار دلخوشی، یه خازن منفجرشده رو تو جامدادی ام گذاشته بودم؛ شاید به نشانه ی افتخار به آنچه که خواهم شد. چند دقیقه پیش در حین فرار از آنچه که داشتم میشدم جامدادی ام رو تکون دادم تا پاک کن ازش بیاد بیرون که یهو یه استوانه ی کوچیک ازش افتاد بیرون. عملکرد ناخودآگاهم اونقدر ناشیانه بود که خودم هم متوجه ترسم شدم. با یه ثانیه تاخیر بهش نگاه کردم که ببینم سرنوشت واقعا تا این حد اهل کنایه زدن هست یا نه.
نبود. درپوش انتهای خودکار بود.
این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده‌ام
این بار من یک بارگی از عافیت ببریده‌ام
دل را ز خود برکنده‌ام با چیز دیگر زنده‌ام
عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده‌ام
ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی
دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده‌ام
