التجا

بعد از ظهر صحبت می‌کردیم. بعد از اتمام افشای راز گفت از بحث راضیه. گفتم منم همینطور، فقط ریت ورود سوالا اذیتم میکنه یکم. بعدش بحث عوض شد.

عصر به این فکر میکردم که زندگی راحت‌تر نبود اگه کل این قضایا پیش نمیومد و با سرعت پایین خودم ادامه میدادم؟ اگه پای این هابیت به فنگورن باز نمیشد؟ بعد متوجه موضوعی شدم که شاید بهتر بود نمیشدم: اینکه شاید این سطح از چالش لازم بوده تا اون سرعت پایین به جایی برسه. شاید اگه نبود به هیچ جا نمیرسید. نه اینکه حالا حتما میرسه.

تصادفا همین امشب این دیالوگ رو خوندم. خیلی دوست دارم اینو بهش بگم.

اصابت آذرخش

بالاخره به آخر رسید.

نمیدونم چرا خیلی تعجب نکردم. البته میدونم. بعد از اتفاقات چند هفته‌ی گذشته همیشه انتظارش رو داشتم. حتی برنامه‌ریزی هم کرده بودم براش. ولی هر چی باشه خبری نیست که ساده باشه.

دو ساعت بعد از شنیدن خبر، دو ساعتی که خیلی عادی سپری شد، وقتی یاد آخرین ملاقات افتادم بغضم ترکید. از اینکه قرار بود بیشتر پیشش بمونم اما سردی و غم ‌‌‌‌‌و تنهایی اون اتاق رو نمی‌تونستم تحمل کنم، این پا و اون پا میکردم که ازم پرسید میری؟ و من با لبخند شرمساری ریاکارانه‌ای گفتم آره دیگه، برم‌.

نمیدونم سنگدلیه که بگم راحت شد یا نه، سالهای آخر عذاب پیوسته‌ای رو تحمل می‌کرد که روز به روز سختگیرانه‌تر می‌شد. هر بار سعی می‌کرد با پیش‌بینی یا آرزوی واقعه‌ی حتمی منتظر بودنش رو نشون بده، ولی کی می‌دونه که ته قلبش چی بود؟ اونا صرفا ادعاهایی برای تقویت روحیه نبودن؟

الان کجایی مادربزرگ؟ اگه فقط زیر خاک باشی اون همه عذاب این همه سال خیلی ترسناک میشه. همینطور فکر اینکه تو دیدار آخر می‌تونستم قد یه سر سوزن کمش کنم و نکردم.

بازی با حاصل ضرب یک

بخشی از مشکل اینه که بخشی از چیزی راضی‌کننده نیست برام. تمام چیزهای کمی رو به کمی از بسیاری چیزها ترجیح میدم که در تساوی امکان و حسن‌شون بحثه. ها؟

اشتباه آ.پ.و.ب.د

اگه تا موقعش از پیله‌ات نیای بیرون، محکومی که تا همیشه شفیره‌ی مرده بمونی؟*

-۲۴ سال ترجیح اشتباه آسودگی آنی.

*علامت سوال از سر ترسه نه عقلانیت.

بغضی که این چند روز گیر کرده بود بالاخره ترکید.

یک تبیین

قبلا هم گفته بودم از کسایی که مطمئن‌اند میترسم. یا شاید به هم میریزم. اما تا حالا با اونایی طرف بودم که به چیزی مطمئن بودن که برام مهم نبود. یا میدونستم نباید بهش مطمئن بود.

شاید اینکه دوستمون انقد به همم میریزه به خاطر اطمینانشه که یه فرقی با اطمینان بقیه داره. اون به شک‌هام مطمئنه.

دیدن کسی که به شک‌هایی که همیشه ته ذهنت بودن و به بهانه‌ی انتزاعی بودن پسشون میزدی معتقده و باهاشون زندگی میکنه(یا سعی میکنه این کارو بکنه) ترسناکه. همه‌شون رو به شکل مهیبی زنده میکنه.

یه چیز جالب دیگه اینه که حس میکنم اون با فکرهای من زندگی میکنه و من با فکرهای اون! تصمیم و اراده‌مندی تو تمام کارهاش به چشم میاد اما از «مفعولیت» حرف میزنه. منی که نمیتونم کاری رو به خاطر بیارم که برخلاف میلم انجام داده باشم سعی میکنم خلافشو اثبات کنم!

و البته اینها همه هست و این همه کل ماجرا نیست.

جمع‌بندی

۱-تا الان ریدم. باید یه مدت بیشتر اینتراکشن داشته باشم و سخت خواهد بود. مثل دیشب که سخت بود. سیگار پشت سیگار!

۲-یادآوری تصمیمی که شبی در حدود یه ماه پیش تو حیاط گرفتم. این قضیه هر چی که هست عقلانی نیست و باید جمع شه.

۳-سعی کنم تصویر بیرونی از خودم پیدا کنم.

۴-خیلی دیر شده. جمع کن خودت رو.

مصائب درونی

دیروز جشن تولد مجموعه بود. فوران برون‌گرایی!

به این درجه‌ی حداقلی از مدارا رسیده‌م که با برون‌گرایی مشکل نداشته باشم. اما تظاهر به بودنش، خب انرژی میبره.

بعد از تولد حالم خیلی بد بود، نمیدونم از ناسازگاری جو بود، از تعرض به حریم شخصی، از دیدن روی خارج از خلوت بعضی از دیگران یا از نامه‌ی شخصی‌سازی نشده!

بعدش کلی حرف زدیم که شاید بشوره و ببره. طبیعتا نه در مورد همه‌ی علل احتمالی. اما نشست و نبرد. این فکر رو تقویت کرد که همه‌چیز باید به تنهایی حل شه. 

وای از این ترس که این همه تفاوت در ظاهر، همتایی در درون نداشته باشن. که کاستی‌های بیرون از درون جبران نشن.